Verjaring

Zesenzestig jaar geleden kwam ik op deze wereld. Dan is de verwachting dat je op die leeftijd wijs, rustig, bedachtzaam bent en alles weet. Niets is minder waar. Ik weet weinig, ben heel druk, heb er zin in en doe onverwachte dingen waardoor anderen volledig in de war raken. Het kleine kind in ons heeft dus niets te maken met leeftijd. Gelukkig zijn er veel ouderen die zich jong voelen en zich dusdanig gedragen.
Dit is wel een moment van overwegen maken en bezinnen. Nadenken over de toekomst is zinloos. We weten niet wat ons te wachten staat en m’n gidsen vertellen me dat ik het ook niet mag weten. Anders zou ik er naar gaan leven. Dus is alles open. Het verleden doet er ook al niet toe want dat is achter me. Dus gaat het om het NU. Dat besef ik steeds meer. Ik heb een heerlijk leven gehad. Toen ik op vijftienjarige leeftijd het ouderlijk huis verliet lachte de wereld me toe. Ik dat dat dit altijd zo zou blijven. Een baan leek me niets en na m’n opleiding moest ik eerst in militaire dienst. Na een jaar werd ik plotseling op straat gezet en ik had geen enkel idee wat nu te doen. Door ‘toeval’ raakte ik in de popmuziek verzeild en voor ik het wist was ik popmanager. Dat ging me best goed af en de popmuziek was in die begin jaren een jongensdroom. Niets moest en alles kon. Wat hebben we een rare dingen gedaan. De Hitkrant was net zo’n avontuur. Om op je 24ste een weekblad te beginnen, zonder een plan er achter, was onbezonnen, maar het lukte wel. Kortom, ik heb veel onverwachte stappen gemaakt. Het afgelopen jaar was heftig en mooi tegelijk. De bedrijven zijn afgestoten, relatie voorbij, huis weg en weer opnieuw begonnen. Waar anderen gaan genieten van hun pensioen start ik mijn eigen activiteiten. Ik doe m’n eigen workshops en opleidingen, schrijf boeken en columns, lees prachtige boeken, heb mooie gesprekken en werk iedere dag aan het laten groeien van m’n ziel. Groeien is ook al niet het goede woord, want hoe kan een ziel nu groeien. Alles wat ik heb meegemaakt heeft me gevormd. Van iedere ervaring die ik nu meemaak leer ik. Als ik boos wordt ben ik er verwonderd over en kijk waarom ik boos ben. Als er verdriet is aanvaard ik dat en kijk waarom er pijn is. Zo krijg je steeds een ander stukje van een werkelijkheid. De omstandigheden kan ik niet veranderen, wel hoe ik er mee omga. Dus snap ik m’n gids als die mijn toekomst niet wil laten zien. Dan zou ik niets meer leren. De toekomst is ongewis. Ik heb het wel zelf in de hand want als ik alles kan zien voor wat het werkelijk is kan m’n ziel doen waarvoor ik 66 jaar geleden gekomen ben.
Ik houd van het leven. Alle problemen die er zijn zie ik als problemen. Ze zijn het niet. Het zijn gebeurtenissen. Door er anders naar te kijken kan ik er anders mee omgaan. De wereld gaat veranderen. Dat was altijd zo. Nu zal het hard gaan. Iedereen voelt dat er een omwenteling aankomt. Wat mooi om dat mee te maken. Prachtig om daar iets aan bij te dragen. Mijn toekomst is om je bewust te maken van de energetische transformatie waar de wereld inzit. Als je die ziet kan je de fysieke verandering anders beleven. Ik weet nog niets en toch weet ik genoeg. Ik ben een spelend kind in de grote speeltuin van het leven. Hopelijk kan ik nog jaren blijven spelen.